خزرتیترخبر: «آزموده را آزمودن خطاست»؛ هرچند این پند با گوش بسیاری‌مان آشناست، کمتر تأثیری در حال و روزمان نداشته؛ این را می‌شود از تکرار مکرر خطا‌هایی دریافت که بار‌ها و بار‌ها عوارض نامطلوبش را چشیده‌ایم.

اگر گردشگری در دیگر کشور‌ها حکم نسخه شفابخشی را دارد که برای نجات اکوسیستم‌های طبیعی پیچیده می‌شود، در کشورمان حکم بلای خانمان سوزی را دارد که روز به روز وسعت می‌گیرد و رنج و عذاب بیشتری به دنبال دارد؛ نسخه‌ای که رهاورد به کار بستنش، انبوه زباله و تخریب است.

انبوه زباله‌هایی که از کوه تا دریا و جنگل تا دشت، همه جا پراکنده شده و نشان می‌دهد، گردشگری و حفاظت از اکوسیستم‌ها در کشورمان دو مسیر جداگانه و حتی مخالف هستند، آنقدر مخالف که آرزو کنیم مناطق بکر مانده هرگز مورد توجه گردشگران قرار نگیرد.

اما چگونه توجه گردشگران به منطقه‌ای جلب می‌شود؟ مثلا دلیل اقبال زیاد گردشگران به شمال چیست؟ آیا تنها جاذبه‌های طبیعی خطه سرسبز شمال است که گردشگران را به سوی خود فرامی‌خواند یا علاوه بر آن، اتفاقاتی در جریان است که موجب می‌شود پایان هر هفته مسیر رفت به شمال و سپس برگشت از آنجا، شاهد ترافیک گره خورده باشد؟

پاسخ به این پرسش ها تا حدودی دشوار است، چون سلسله عوامل بسیاری در این میان نقش آفرینی می‌کنند، اما آنچه واضح است، معضلات فراوانی که به گردشگری در کشورمان سنجاق شده، در نتیجه کوتاهی‌ها و قصور همگانی است،هم مسافران، هم افراد بومی و از همه مهم تر، مسئولان؛ مسئولانی که گاه برای تبدیل یک منطقه به پاتوق گردشگران هر کاری می‌کنند و مردم منطقه نیز با ایشان همراه می‌شوند تا نتیجه، تخریب باشد و آسیب.

اتفاقی که بارها رخ داده است؛ مثل ساخت مجتمع‌های تفریحی که حکم دعوت نامه برای انبوه مسافران را دارد و کمترین اشکالی که می‌آفریند، ترافیک شدید راه هاست و بعد، مشکلاتی مانند گرانی، زباله ریزی و.... رهاورد احداث پروژه‌های گردشگری که در دراز مدت به سود عده‌ای و زیان عموم منجر می‌شود.

مثل اتفاقی که قرار است در «الیمستان» رقم بخورد، روستایی زیبا از توابع بخش مرکزی شهرستان آمل در استان مازندران که جنگل زیبای مجاورش برای بسیاری نام آشناست؛ روستایی که سال هاست پذیرای بوم گردان و طبیعت گردانی است که برای جنگل نوردی یا کوه نوردی در فصول مختلف به آنجا می‌روند.

منطقه‌ای زیبا که در مراتع پیرامونش، چرای دام صورت می‌گیرد، دماوند در پس زمینه ارتفاعات آن پیداست، هوای دلپذیرش مثال زدنی است و در مجموع، ترکیبی کم نظیر از زیبایی‌هایی است که حتی برای ثبتشان در قاب دوربین، باید زمان زیادی صرف کرد، چه برسد برای تفریح در آنجا و لذت بردن از مواهب خدادادی.

اما همه این توضیحات تاریخ مصرف دارند و زمان انقضایشان نزدیک است، چون از چند سال پیش با تقاضای بخش خصوصی و همراهی مسئولان و مردم، پروژه‌ای در الیمستان کلید خورد که قرار است همه چیز را کن فیکون کند؛ پروژه احداث تله کابین در این منطقه که موافقت شده برای اجرایش، پنج شش هکتار از جنگل در اختیار ایشان قرار گیرد.

منطقه وسیعی از جنگل‌های هیرکانی که میراث بشری هستند، اما مسئولان برای کندن از آن‌ها و اختصاصشان به طرح‌های مختلف هیچ دل نگرانی ندارند.

مثل تله کابین الیمستان که نمونه‌های مشابه و قبلی اش در دیگر استان‌های شمال کشورمان، با چند هکتار شروع کردند و سپس توسعه دادند و ساخت و ساز کردند و به ویلاسازی و تبعات آن دامن زدند.

فرجامی که بی شک برای الیمستان و جنگل ارزشمند پیرامونش رخ خواهد داد؛ اما چون پای پول و سود در میان است، مخالفتی با آن صورت نمی‌گیرد؛ سودی که البته کوتاه مدت است، چون با تخریب همراه است؛ تخریب‌هایی که برخی شان ممکن است هیچ ارتباطی با تله کابین نداشته باشند، اما با تله کابین آغاز می‌شوند و رونق می‌گیرند، با تله کابینی که وقتی ساخته شود، نام الیمستان را به گوش بسیاری خواهد رساند و مشهورش خواهد کرد، اما در کوتاه زمانی نابودش خواهد کرد و خلاص.