به گزارش خزرخبر و به نقل از بلاغ، روستای «منجیر» بخش کوهستانی کجور با بیش از 100 خانوار جمعیت ثابت و شناور در 75 کیلومتری جنوب شرقی شهرستان نوشهر و در دامان منطقه حفاظت شده البرز مرکزی واقع شده است که دارای شیب بیش از 60 درجه با جنس صخره‌ای با شرایط دلتایی و « U » شکل است.

اهالی این روستا که از گذشته‌های دور و نسل به نسل در این روستای زیبا و خوش آب و هوا سکنی گزیده‌اند و زندگی می‌کنند به یک‌باره در آذر سال 1387 با حادثه‌ وحشتناک و مخرب ریزش سنگ‌های غول‌پیکر بر سر منازل مسکونی، دامداری‌ها، زمین‌ها و باغات کشاورزی خود مواجه شده و خسارات سنگینی را متحمل شدند.

اما آنچه سبب شد تا این حادثه مورد توجه رسانه‌های مختلف قرار گیرد، تداوم ریزش همه ساله این سنگ‌های غول‌پیکر از سال 87 تا به امروز یعنی سال 96 است که آرامش و امنیت مردم را به خطر انداخته است و از آن زمان تاکنون نام این روستا بیش از هر زمان دیگری بر سر زبان‌ها افتاد و به تیتر رسانه‌های شنیداری، دیداری و مکتوب تبدیل شد.

خبر سقوط سنگ‌های بزرگ و غول‌پیکر در روستای «منجیر» بخش کجور نوشهر که منجر به تخریب یک واحد دامداری شد بار دیگر نگرانی‌های اهالی این روستا را تشدید کرده است و این در حالی است که سالیان سال مسئولان استانی و شهرستانی قول و وعده جا به‌جایی این روستا را به مردم این روستا داده‌اند ولی تاکنون هیچ‌ یک از وعده‌های آنها عملی نشد و از سویی دیگر اجازه ساخت‌ وساز به اهالی این روستا در اراضی فعلی خودشان را هم نمی‌‌دهند و در نهایت بلاتکلیفی منجیری‌‌ها اکنون 10 ساله شد و کسی پاسخ‌گوی آنها نیست.

هنوز صدای غرش رعب‌انگیز سنگ‌های غول پیکر و آوار آن بر سر خانه‌‌های مردم زحمتکش روستای «منجیر» در بخش کوهستانی کجور شنیده می‌شود،گویی هر لحظه ‌بار دیگر ریزش‌ها آغاز شده تا زخمی دیگر بر پیکر این روستای زیبا بزند.

حدود 10 سال از زمان ریزش سنگ‌های غول‌پیکر بر سر خانه‌‌های اهالی روستای «منجیر» می‌گذرد و خاطره تلخ آن همچنان در اذهان باقی مانده است ولی آنچه در این بین بیشتر از خسارات ریزش سنگ‌ها، روح و روان مردم آسیب دیده را می‌رنجاند، بلاتکلیفی و بر سر دو راهی انتقال و جابه‌جایی ماندن خانوارهای آسیب دیده است که اکنون به دهمین سال رسیده است.

نشست‌های پیاپی همراه با تصویب مصوبه‌‌ها و وعده‌های گوناگون برای انتقال و جابه‌جایی خانوارهایی که منازل مسکونی و باغ‌های آنها بر اثر ریزش سنگ تخریب و دچار خساراتی شده است، حتی نتوانست مرهمی بر آلام روحی باشد و اکنون پس از 9 سال همچنان خانوارهای خسارت دیده منتظر پاسخی شایسته هستند تا تکلیف خود را بدانند که آیا باید به ناچار به همان خانه‌های آسیب دیده خود بازگردند و با نگرانی در آن زندگی کنند یا اینکه تدبیر مسئولان استانی، امید را در دل آنها زنده می‌کند و این‌ بار طلسم جابه‌جایی و انتقال شکسته شده و از حالت بلاتکلیفی خارج می‌شوند.