به گزارش خزرخبر و به نقل از بلاغ، امروزه با گسترش علم و فناوری در جهان، تعيين جايگاه‌ها و قدرت كشورها با جايگاه علم و فناوری و اقتصاد مبتنی بر آنها تعيين می شود، بنابراين می‌توان اذعان داشت كه پژوهش، فناوری و نوآوری می‌تواند كليد افزايش قدرت سياسی، اقتصادی و اجتماعی ملی و بين الملل، بهبود عملكرد اقتصادی و به دنبال آن رشد و ترقی جامعه و مردم در هر كشور باشد.

در ایران نیز تصمیم‌سازان کشور بر اساس همین موارد ذکر شده تدابیری را اندیشیده‌اند تا همگام با جهان گام‌های مهمی در این راستا برداشته شود که ایجاد پارک علم و فناوری یکی از این گام‌های موثر پیش‌بینی شده به شمار می‌رود.

پارک‌های علم و فناوری، حلقه گمشده و واسط بین دانشگاه و پژوهشگاه با صنعت و تجارت هستند، با توسعه این بستر، شرکت‌ها و واحدهای فناور که از فارغ‌التحصیلان دانشگاهی‌اند در وهله اول با حمایت از مراکز رشد، ایده‌های نو و خلاقانه خود را رشد داده و آن را بلوغ می‌رسانند که بعد از تکمیل شدن، با ورود به پارک علم و فناوری و استفاده از تسهیلات و امکانات، محصولات خود را با تولید انبوه به بازار عرضه می‌کنند.

به هر روی از سال 1372 تأسیس و راه‌اندازی پارک‌های علم و فناوری کشور در دستور کار وزارت علوم، تحقیقات و فناوری قرار گرفت و فعالیت خود را آغاز کردند.

و اما در مازندران ...

پارک علم و فناوری استان مازندران در تاریخ ۳۰ بهمن ماه ۱۳۸۹ افتتاح شد تا شاید مرهمی بر زخم محرومیت فناوری استان مازندران در حمایت از استعدادهای جوانان مبتکر و خلاق این دیار باشد اما متأسفانه علی رغم برخی از فعالیت‌های آغازین سال، این روزها حال و روز خوشی ندارد و انتقادات زیادی برآن وارد است.

بی‌پرده باید گفت که شایسته مازندران نیست که با وجود داشتن منابع آبی (دریا، رودخانه، تالاب)، جنگل و خطوط ریلی، هوایی و بنادر، باز هم از مشکلات عدیده‌ای رنج برد.

ایجاد پارک علم و فناوری در مازندران که هدف اصلی آن حمایت در به تولید رساندن و صنعتی کردن افکار و نظریه‎های نخبگان، دانشگاهیان و ... از طریق واگذاری تسهیلات و دفتر کار است، می‌توانست نقش بسیار مهمی را در جبران این عقب‎ماندگی چندین‎ساله ایفا کند اما متأسفانه اکنون روند رو به رشد آن متوقف است.

در حالی پارک علم و فناوری مازندران با اولویت کشاورزی، فناوری‌های حوزه سلامت، صنعت، صنایع دریایی با ایجاد حداقل 8 مرکز رشد در شهرستان‎های استان مازندران در برنامه 5 ساله دیده شده اما به نظر می‌رسد تداوم شرایط فعلی زنگ خطری برای رشد نخبگان و شرکت‌های دانش‌بنیان استان بشمار رود.

پارک علم و فناوری مازندران تا ابتدای سال 1393 توانست 15شرکت پارکی، 19واحد فناور در مرکز رشد ساری، 13 واحد فناور در مرکز رشد سیمرغ و با افتتاح 2 کانون شکوفایی خلاقیت در شهرستان‌های نور و تنکابن را در خود جای دهد.

همچنین تصویب هیأت وزیران در خصوص واگذاری زمین قراخیل قائم‌شهر جهت احداث پردیس پارک و تأکید کمیسیون اصل 138 بر واگذاری زمین از دیگر اقدامات قبلی است.
با روی کار آمدن علی معتمدزادگان، بر خلاف نظر مدیران ارشد استان و علی‌رغم بازی‌های سیاسی وزارتخانه‌ای با فراغ بال از یک هیأت علمی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری انتظار می‌رفت جهت رشد و توسعه فناوری و ارتقای سطح کیفی و کمی پارک استان گام‌های بلندی بردارد اما در ابتدا بدون هیچ دلیلی موجه از فعالیت کانون شکوفایی خلاقیت نور جلوگیری می‌شود و تنها نگاه متمرکز و مرکز استانی را سرلوحه کار خود قرار می‌دهد که باعث نگرانی نخبگان و دانشگاهیان غرب استان می‌شود، اما با گذشت زمان چندماهه مشخص شد که علاوه بر این، ضعف در تصمیم‌گیری‌ها، عدم ارتباط قوی با دستگاه‌های ارشد استانی، سپری کردن فرصت‌های مدیریتی جهت تدریس در دانشگاه‌های مختلف استان از دیگر اما و اگرهای مدیریتی در این مجموعه علمی محسوب می‌شود.

معضلات مدیریتی در پارک علم و فناوی استان که چشم امید زیادی به آن دوخته است، به همین جا ختم نمی‌شود.

بی رمق بودن حضور شرکت‌ها بعد از گذشت سال‌ها بدون هیچ‌گونه تسهیلات، محیطی را فراهم کرد تا برخی از شرکت‌های دانش‌بنیان مستقر در پارک مازندران برای رفتن به پارک‌های سطح بالاتر در حال مذاکره باشند و رمقی برای باقی ماندن در پارک مازندران وجود ندارد که این آفتی برای حوزه علم و فناوری استان به شمار می‌رود.

فراهم نکردن برنامه کاری برای در اختیار گرفتن زمین قراخیل که از مصوبات دولت بوده و پیگیری زمین در شهرک صنعتی جاده فرح‌آباد ساری جهت جایگزینی زمین قراخیل، که اینجا هم بدون هیچ برنامه‌ای مشخص و مدون فقط جنبه گزارشی به دستگاه بالادستی است، همچنان بی نتیجه مانده.

به نظر می‌رسد مدیران ارشد استان باید چاره‌ای اندیشیده تا پارک علم و فناوری مازندران از وضعیت مدیریتی فعلی رها شده و با تدبیری هوشمندانه، بارقه امید در میان فارغ‌التحصیلان دانشگاهی استان روشن شود.