خزرخبر: اين روزها اگر به دفتر نمايندگان مجلس یا نامزدهای مطرح شورای شهر در مازندران سری بزنيد، خيل عظيمی از پدران و مادران و فرزندانی را می‌بینید كه دغدغه مشترک همه آن‌ها شغل است و به اميد پيدا كردن راهي به دنبال آدم‌هایی می‌گردند كه به‌ زعم آن‌ها می‌تواند پارتي آن‌ها براي پيدا كردن شغل باشند.

شغل، دغدغه اساسی جوانان مازندرانی

داشتن شغل چه به ‌صورت پایدار و چه به‌ صورت فصلی برای خیلی از افراد و عموماً جوانان رؤیا شده است، دیگر خیلی‌ها که شاید در دهه گذشته شغل مفید را فقط پشت‌میزنشینی می‌دانستند، به این مسئله پشت کردند و شغل را داشتن درآمد می‌دانند.

دیگر چندان کلاس شغل برای افراد و حتی فارغ‌التحصیلان دانشگاهی در مدارج عالی مهم نیست فقط اینکه پایان ماه که دیگر نه، پایان روز درآمدی داشته باشند و تحویل خانواده بدهند تا به زخمی از زندگی زده ‌شده و شکمی به‌ صورت بخور و نمیر سیر شود.

بارها دیده‌ایم كه يك جوان ليسانسیه يا فوق‌لیسانس حتي به كاری در حد آبدارچي هم رضايت می‌دهد تا شايد بتواند باري از دوش پدر و مادر بردارد و به ‌اصطلاح دستش در جيب خودش برود، اما چرایی این مسئله ذهن را درگیر می‌کند.

اشتغال مازندران در آئینه آمار

در سال ۹۴ آمار بیکاری کل استان مازندران ۱۵۰هزار نفر اعلام ‌شده بود که قطعاً اگر افزایشی در این آمار نداشتیم کاهشی نیز نداشته‌ایم.

با این حال احمد مظفری دبیر شورای اطلاع رسانی مازندران گفت: بر اساس گزارش مرکز آمار ایران میانگین نرخ بیکاری مازندران در تابستان ۹۴ به ۱۲٫۱ درصد رسید که این نرخ بیکاری در تابستان سال ۹۳ حدود ۱۲٫۴ درصد بود.

البته بیکاری در استان مازندران تنها مختص فارغ‌التحصیلان و جوانانی نیست که جویای کار هستند و نتیجه‌ای نمی‌گیرند، بلکه بیکاری بسیاری از کارگرانی که به دلیل رکود بازار با توجه به پرداخت نشدن حقوق و مزایا از کار برکنار می‌شوند را نیز درگیر کرده است.

اینکه آمار بیکاری در مازندران تک رقمی شد چگونه محاسبه می‎شود، سؤالی است که این روزها مردم از خودشان می‎پرسند، و وقتی این پرسش در جلسه از یک مسئول استانی پرسیده شد، جواب داد: مرکز آمار ایران این موضوع را مطرح کرد.

فارغ التحصیلی سرآغاز بیکاری در مازندران

درهرحال نکته اینجاست که بسیاری از خانواده‌ها برای اشتغال فرزندشان با مشکلات جدی مواجه هستند و باوجود تحصیلات عالیه دربه‌در به دنبال شغل برای فرزندانشان هستند.

مازندران ازجمله استان‌هایی است که باوجود پتانسیل‌های لازم، درصد بالایی از بیکاری میان افراد را دارا است و عمده بیکاران این استان جوانانی هستند که در رشته‌های مهندسی تحصیل‌کرده‌اند اما شغلی متناسب با آنچه آموخته‌اند برای اشتغال آن‌ها وجود ندارد.

آمار بیکاران، شاغلان و ایجاد شغل در اوایل هرسال توسط مسئولان اعلام می‌شود، آمارهایی که واقعاً دردناک است، بیکاری ۱۵۰ هزار نیروی کار در مازندران، در مازندرانی که روی سنگ، سبزه می‌روید و می‎توان درآمدزایی کرد، بیکاری ۱۵۰هزار نیروی کار فاجعه‌بار است.

رونق اشتغال فصلی نیز در مازندران و کار کردن بسیاری از افراد در بخش کشاورزی با روند رو به رشد تغییر کاربری اراضی و مقرون‌به‌صرفه نبودن، رو به رکود و خاموشی است.

مرکز مازندران رکورددار بیکاری

در این میان در ابتداي امسال، ساری در میان همه شهرهای مازندران رکورددار کاهش بیکاری بود و سهم ایجاد اشتغال در بخش خدمات این شهر از میانگین ملی هم بالاتر قرار گرفت.

بررسی لایه‌های مختلف بازار کار کشور نشان می‌دهد که علاوه بر بیکاران مطلق، بخشی از بازار نیز درخطر بیکاری قرار دارد.

به ‌بیان ‌دیگر به دلیل رکود، فعالیت واحدهای تولیدی با حداقل ظرفیت، ورشکستگی و مشکلات مربوط به نقدینگی و دیگر موارد باعث می‌شود تا همواره بخشی از بازار کار کشور به حالت نیمه فعال درآید.

نصرالله دریابیگی دبیر اجرایی خانه کارگر مازندران، از تعطیلی ۷۰درصد واحدهای تولیدی استان خبر داد که عمدتاً به ‌دلایل مختلف، راکد و یا نیمه فعال هستند.

کارگران، اولین قربانیان ورشکستگی واحدهای تولیدی

وی با بیان اینکه با تعطیلی و یا ورشکستگی این کارخانه‌ها، اولین قربانی کارگران هستند، گفت: هرچقدر شدت مشکلات اقتصادی و مسائل بنگاه‌ها بیشتر باشد، خطر ریزش نیروی کار نیز با تعداد بالاتر محتمل است.

با وجود اینکه مرکز آمار ایران تعداد فعلی بیکاران کشور را ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر می‌داند، اما ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر نیز در شرایطی به کار اشتغال دارند که نه درآمد آن‌ها برای گذران زندگی کافی است و نه می‌توان آن‌ها را بیکار مطلق دانست.

نیمه تعطیل بودن بسیاری از واحدهای کوچک و بزرگ اقتصادی باعث شده تا هرلحظه بیم از دست رفتن هزاران شغل برود و حداقل درآمد بخشی از شاغلان نیمه بیکار کشور هم قطع شود.

اشتغال نیم بند یا بیکاری نهان؟!

مرکز پژوهش‌های مجلس اخیراً دراین‌باره هشدار داده و به عقیده این مرکز، افراد دارای اشتغال ناقص درواقع نوع دیگری از بیکاران هستند که درآمد اندکی هم‌کسب می‌کنند.

به‌هرروی آنچه اكنون با آن مواجه هستيم جدال دو گروه است، گروه اول مسئولانی هستند که تلاش دارند عملکرد مثبت از اقدامات خود نشان دهند و بدون توجه به مشکلات و مصائب مردم‌، دوست دارند کارپوشه آن‌ها پروپیمان باشد و گزارش‌هایی که ارائه می‌دهند مثبت باشد، و گروه دوم مردمی جویای کار که وقتی آمار و اخبار مسئولان در ارتباط با ایجاد اشتغال را می‎خوانند، خونشان از کمبود کار به جوش می‌آید و فریادشان در درون بلند است و حرف‌های زیادی برای گفتن دارند.