به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از عبارت ، استاندار مازندران بالاخره بعد از بیش از 40 ماه واکنشی مستقیم و زمانی به برکناری و خود نشان داد و صبح امروز در ستاد انتخابات استانداری مازندران در جمع خبرنگاران گفت: بحث تغییر استاندار همیشه در مازندران مطرح می‌شود اما تا پایان سال خبری از تغییر بنده نیست و بیشترین بحث ما در سال جاری مبحث اقتصادی است و این مسئله را به فرمانداران ابلاغ کردیم.

فلاح بعد از این سخنرانی کیک تولدش را هم برید تا نشان دهد هم خیالش جمع است و هم پشتش محکم و البته لبخندش بر لب.

بحث تغییر ربیع فلاح تنها 4 ماه بعد از استاندار شدنش کلید خورد و این در حالی بود که او نخستین استاندار منصوب در دولت حسن روحانی بود که البته ریاست ستاد وی در مازندران را نیز به عهده داشت.

مخالفان استاندار مازندران عدم ارائه برنامه توسط وی و نداشتن قدرت کاریزماتیک سیاسی و اجتماعی را اصلی ترین دلیل خود برای عزل فلاح عنوان می کردند.

فشارها به وی آنقدر زیاد شد که او در اسفند سال گذشته و در برنامه معهود دیدار استاندار با مسئولان رسانه های استان از خستگی اش سخن گفت، اظهاراتی که در تعارض آشکار با پیام امروز او مبنی بر ماندنش تا پایان سالجاری است.

فلاح با این اظهارات در واقع پیامی مستقیم برای مجمع نماینده گان مازندران فرستاد که تعدادی از منتخبینش به شکلی آشکار مخالفتشان را با ادامه حضور وی اعلام کرده اند.

 این در واقع پیام رودررویی تن به تن است و حکم این سخن خودمان را دارد که «هرکاری بکنید من تا آخر امسال رفتنی نیستم!»

به نظر می رسد یا از پایتخت اطمینان خاطری جدی به فلاح رسیده است یا او قصد دارد با نشان دادن قاطعیت خود، انتقادها از کم اثر بودنش را منتفی کند.

از طرفی دیگر این پیام را می توان در مورد رسانه های مازندران نیز رمزگشایی کرد، رسانه هایی که رفتاری کج دار و مریز با استانداری مازندران داشتند و حمایت ها و انتقادهای گاه و بیگاهشان تکلیف آنها را با استانداری روشن نمی کرد.

اشاره فلاح به تمرکز بر مباحث اقتصادی نیز پوشش دادن یکی از جدی ترین انتقاداتی است که همواره به او وارد بوده است.

رسانه ها و رجال منتقد با اشاره به آمارهای اقتصادی و تضاد در گفتار مدیران دولتی درباره وضعیت اقتصاد و صنعت استان، آمارهای دولتی را غیرواقعی می خواندند.

براساس این گزارش، این سخنان را هر جهتی که بررسی کنید تکرار حکایت ماندن و رفتان فلاح است، حکایتی هزار و یکشبی که میانگین اش هیچ سودی برای مازندران نداشته است.

نه استانداری انتقادها را جدی گرفته و نه منتقدان توانستند صدای خود را به پایتخت برسانند و نتیجه این کشمکش چیزی جز ادامه رکود اقتصادی در مازندران نبود، چون آنچه در این میان قربانی شد واقعیت هایی آماری بود که به چشم نیامد.

اگر فلاح همه منتقدان( نه مخالفان دولت) را گرد می آورد و نظرات آنها را تا حد امکان به کار می گرفت بی شک وضعیت مازندران در همه بخش ها بهتر از امروز بود در نقطه مقابل نیز اگر رسانه های منتقد موفق می شدند دولت را برای تغییر فلاح قانع کنند، حضور استاندار جدیدی شوکی تازه بود که حداقل در شرایط دشوار پسابرجام می توانست مازندران را با جهشی مناسب روبرو کند، هرچند این اقدام در نهایت حکم ریسکی بزرگ را داشت و ممکن بود جانشین فلاح نتواند فضا را به نفع خود و استان تغییر دهد.

اگر سخنان امروز فلاح مبنی بر ماندنش تا آخر سال را جدی بگیریم و آن را ملاک قرار دهیم باید گفت نباید انتظار تغییر چندانی در وضعیت اقتصادی، سیاسی و اجتماعی مازندران داشت و قرار است در برهمان پاشنه ای بچرخد که امروز می چرخد، چراکه اگر قرار بر تغییر بود در این 40 ماه باید رخ می داد و عدم تغییر ترکیب استانداری به معنای ثبات در سیاست های فعلی است که متاسفانه به افزایش رکود صنعتی و اقتصادی در مازندران دامن زده است.

به هر روی ماندن یا رفتن استاندار مازندران هنوز هم «مسئله» است، مسئله ای که پس از برجام به معادله ای چند مجهولی بدل شد.

فشار محافظه کاران به دولت روحانی باعث شد توقعی که اصلاح طلبان و اعتدالیون مبنی بر تغییرات گسترده در سیاست داخلی پس از پیروزی در سایت خارجی را داشتنند برآورده نشود.

روحانی هنوز آنقدر سرگرم عملی کردن برجام، جدال با تندروها، حوادث غیرمترقبه و مشکلات منطقه ای است که فرصت نمی کند سرش را به درون بچرخاند و ببیند رسیدگی به وضعیت سیاسی و اقتصادی استان هایش به هیچ وجه کم اهمیت تر از چالش بین ایران و عربستان نیست.

حالا اینکه او کی سر بچرخاند، خدا داند!