به گزارش خزرخبر وبه نقل از شمال آنلاین، پیامبر (ص) به ابوذر می فرمایند: مسئولیت حکومتی برای کسانی که به تکلیفشان درست عمل نمی کنند و حقوق مردم را تضییع می کنند، روز قیامت حاصلی جز رسوایی و پشیمانی به همراه ندارد.

همیشه تا نامی از پیامبر و سیره ایشان به میان می آید، در ذهن مخاطب احادیث و توصیه های اخلاقی و اجتماعی ایشان متجلی می شود، اما نباید از نظر دور داشت که ایشان در عین حال، دستورالعمل ها و برخوردهای سیاسی پندآموزی به دوستان و اطرافیان خود داشته اند.

درست است که نهج البلاغه حضرت علی (ع) و خاصه نامه ایشان به مالک اشتر را می توان منشور جامع رفتار کارگزارن در حکومت دینی دانست؛ اما بازخوانی مواضع پیامبر اسلام به عنوان معمار اول، اولین حکومت دینی در مدینه النبی ناگزیر به نظر می رسد،در این بحث به چند ماجرا، از جمله ماجرای پیامبر و ابوذر پرداخته و به ذکر حدیث ارزشمند از ایشان پیرامون الزامات مدیران در جامعه دینی اکتفا می کنیم.

شناخت شخصیت سترگ و تاریخ زندگی ابوذر، اهمیت این ماجرا را بیش از پیش بر ما آشکار می کند،شخصیتی که پیامبر درباره وی فرمودند: “بیشترین عبادت ابوذر تفکر بود”، ابوذر از معدود خواص دلسوز عصر پیامبر بود که در ماجرای سقیفه حضرت علی علیه السلام را تنها نگذاشت تا در غربت ربذه با شهادت، اجر مجاهدت خود را در برابر ثروت اندوزی دستگاه اموی تکمیل کند.

ماجرا از اینجا شروع می شود که پس از استقرار حکومت نبوی، ابوذر همان طور که در جهاد و شهادت پیش قدم بود، برای کمک به جامعه نو ظهور دینی پیش قدم شد و از سر وظیفه و صداقت به پیامبر فرمود: آیا درحکومت به من مسئولیت می دهی؟

پیامبر دستی به شانه ابوذر زده و می فرمایند: من تو را به اندازه خودم دوست دارم و هر چه برای خود بخواهم، برای تو نیز می خواهم ولی تو برای مدیریت ضعیف هستی؛ نظر من این است که تو مسئولیت یک جمع دو نفری را هم قبول نکن، حتی اداره اموال یک یتیم را هم قبول نکن! چرا که اینها همگی امانت الهی اند، نباید ذره ای از حقوق مردم پایمال شود و به مردم توهین شود.

پیامبر در ادامه به ابوذر می فرمایند: مسئولیت حکومتی برای کسانی که به تکلیفشان درست عمل نمی کنند و حقوق مردم را تضییع می کنند، روز قیامت حاصلی جز رسوایی و پشیمانی به همراه ندارد و تنها کسانی پشیمان نیستند که شایستگی آن را داشته و آن تکلیف را به درستی ادا بکنند.

از مطالب فوق می توان به اهمیت شایسته سالاری و وجوب توأمان تعهد و تخصص در پذیرش مسئولیت ها پی برد و گرچه، حکایت ما از مدیریت، به ویژه در آموزش و پرورش که نقش اساسی در پویایی و پیشرفت یک جامعه دارد و نبض تپنده هر جامعه است که اگر نباشد، آن جامعه، جامعه مرده است؛ حکایت بی تدبیری نیست ودقیقا، سوء تدبیر است وحال و روز این روزهای مدیریت آموزش و پرورش مازندران،عالما وعامدا به شکلی است که در سه سال اخیر افت مدیریتی داشته  و با عزل و نصب های سیاسی  آموزش و پرورش مازندران را وارد جریان های سیاسی کرده و با عدم اختصاص سرانه ی دانش آموزی به مدارس، نوعی آتش به اختیاری به  مدیران مدارس داده است برای دریافت وجوه آنچنانی از خانواده ها و عدم نظارت دقیق بر عملکرد مدیران مدارس، که آموزش و پرورش در کنار سیاسی شدن  و ملعبه ی اشخاص و گروههای خاصی قرار گرفتن، هم داد فرهنگیان نجیب و مأخوذ به حیا را، و هم داد همه ی  شهروندان و کلا، همه افراد جامعه که به نوعی با این نهاد در ارتباط هستند را در آورده است ودریغ از تدبیر در رأس مدیریت آموزش وپرورش استان و مخلص کلام اینکه، سیاستمداران تلاش می کنند تا آموزش و پرورش را به جولانگاه خود تبدیل کنند و به نوعی، موفق هم شدند!

همانطور که مقام معظم رهبری فرموده اند، نگاه و توجه به جریان های سیاسی سمّی برای آموزش و پرورش است و نباید این نهاد جولانگاه سیاستمداران شود.

با توجه به اینکه حوزه آموزش و پرورش در نظام کلان کشور همواره نقش بسیار موثر و حیاتی داشته و از سوی امام راحل و رهبر معظم انقلاب نیز بارها بر این جایگاه مهم و ارزشمند تاکید شده است و باتوجه به ورود جریانات سیاسی و مدیریت ضعیف در این نهاد فرهنگی، کالبد نیمه جان آموزش و پرورش مازندران نیازمند یک هوای تازه است تا همه حدود پنجاه هزار فرهنگی آن و به نوعی، همه ی 500000 دانش آموزش، به همراه خانواده هایشان که بالغ بر نیمی از اهالی استان میباشند؛ نفسی، به راحتی بکشند ودرگیر سوء تدبیریهای حضرات رأس امورش، نشوند!!!

بسوخت حافظ وبویی به زلف یار  نبرد

مگر دلالت این دولتش، صبا بکند

«به امید وزیدن صبا، آن نسیم خوش خبر !!! »