به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از فارس، سیل، طوفان و زلزله واژه‌هایی است که از آن عنوان بلایای طبیعی نام برده می‌شود و گاهی مهمان ناخوانده‌ای می‌شوند که مسئولان و مردم برای پذیرایی از آن آمادگی ندارند و غافلگیر می‌شوند.

و البته این غافلگیری مسئولان در استان مازندران شدت بیشتری پیدا می‌کند و بلایای طبیعی قطعاً به بحران تبدیل می‌شود که اگر نشود حتماً یک جای کار می‌لنگد و جای تعجب دارد.

دیگر برای مردم مازندران، اعداد دولت‌ها تفاوتی ندارد، در دولت نهم، دهم و یا حالا یازدهم، بزرگ‌ترین سهم مردم مازندران از تغییر دولت‌ها  تنها شعار است، وعده‌هایی که پشت سر هم داده و وقتی که موعد عمل به آن می‌رسد، تاریخ اجرایش تمدید می‌شود.

هنوز زمان زیادی از تلخ‌کامی و ناراحتی مردم به‌خاطر سرمای ماه قبل نگذشته که خبر قطعی گاز خاطر آنها را مکدر کرده و این‌بارنوبت شنیدن قصه غصه تکراری گاز ترکمنستان و مردم استان‌های شمالی است.

در سال‌های اخیر به لیست نگرانی‌ها و مشکلات مردم مازندران افزوده شده و هر سال با فرا رسیدن فصل سرما، مردم علاوه بر مال، باید نگران جان خود هم باشند.

ترکمنستان که حالا به نظر بهتر از خود ما آب و هوای‌ کشورمان را زیر نظر دارد همه ساله با اوج گرفتن سرما و بالا رفتن مصرف گاز بر طبل باج‌خواهی خود می‌کوبد و با بستن شیر گاز، مردم را در سرما و مسئولان را در عمل انجام‌شده رها می‌کند و پایش را از روی پدال گازرسانی به ایران برداشت.

هنوز تحمل سوز سرمای سال 86 بدون وسایل گرمایشی و بحران ناشی از قطع ناگهانی گاز از سوی ترکمنستان از خاطر مازندرانی‌ها نرفته است که خبر رسیده ترکمنستان به خاطر طلب 1.8 میلیارد دلاری‌اش از ایران یک‌بار دیگر مسئولان را به قطع گاز تهدید کرده است و این‌بار علاوه بر دولتی‌ها صدای بهارستان‌نشین‌ها را هم درآورده است، تا آنجا که رئیس کمیسیون انرژی مجلس، این حرکت را باج‌گیری دولتی خواند.

هر چند حفظ روابط دیپلماتیک و دوستی با کشور هم‌جوار ضروری به‌نظر می‌رسد اما تحمل رفتار همسایگان ترکمن تا کجا ادامه خواهد داشت و تا به کی باید تقاص آن را مردم استان‌های شمالی بدهند؟

البته در استانی که بدون قطع گاز از سوی ترکمنستان و با بروز کمی سرما هم مردم شاهد قطعی، افت فشار و بحران بودند چه اتفاقی خواهد افتاد اگر همین مقدار گاز هم از لوله‌ها منتقل نشود و مسؤولان چطور می‌خواهند این قضیه را مدیریت کنند خود بحث دیگری است.

و این سؤال در ذهن انسان متبادر می‌شود که آیا به تجربه‌ای بدتر از سال 86 احتیاج داریم تا مسئولان به فکر ساماندهی وضعیت خطوط انتقال گاز به مازندران بیفتند؟

آیا جان مردم به اندازه کافی ارزشمند نیست تا برای حفظ آن پروژه مهم خط انتقال گاز دامغان ـ کیاسر که ساخت آن 7 سال به طول انجامیده به پایان برسد و تاریخ افتتاح آن از تابستانی به تابستان دیگر منتقل نشود؟

بهتر نیست مسئولان به جای آنکه وقت خود را پشت تریبون‌ها صرف وعده‌ها و اعلام تاریخ‌های خیالی افتتاح پروژه‌ها کنند پا در میدان عمل گذاشته و کمی از بار بر دوش مانده مردم مازندران کم کنند؟

با توجه به اینکه این‌ هفته در استان شاهد بروز سرما و یخبندان خواهیم بود انتظار می‌رود مسئولان هرچه زودتر اقدامات مناسب در این زمینه را انجام دهند و امیدواریم تدبیری که برای رفع مشکل گاز انجام می‌دهند خیلی بهتر از تدبیری باشد که برای رفع مشکل مرکبات انجام دادند.

نماینده مردم قائم‌شهر، جویبار، سوادکوه، سیمرغ و سوادکوه شمالی در مجلس شورای اسلامی در شهرستان قائم‌شهر، با بیان اینکه کشور ما بزرگ‌ترین ذخایر گازی منطقه را دارد و از این نظر غنی است، گفت: باید تمهیداتی انجام تا گاز مورد نیاز از منابع داخلی تأمین شود تا مردم در فصل سرما با مشکل گرمایشی مواجه نشوند.

سیدعلی ادیانی افزود: در حال حاضر، استان مازندران از نداشتن خط مستقل انتقال گاز رنج می‌برد و به ‌دلیل اینکه در انتهای مسیر گازرسانی قرار دارد گاهی با مشکلاتی همچون افت فشار یا قطعی گاز روبه ‌رو می‌شوند و امید می‌رود با به پایان رساندن عملیات انتقال گاز از دامغان به نکا این مشکل رفع شود.

نایب‌ رئیس کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه اتمام این پروژه نیازمند حمایت و پیگیری مسئولان استانی است، تصریح کرد: طبق وعده‌ها، پروژه انتقال گازرسانی دامغان به نکا تا شروع زمستان سال بعد اجرایی خواهد شد.

وی در پایان به اتمام زمان قرارداد گازی با کشور ترکمنستان اشاره کرد و گفت: گاز مورد نیاز استان مازندران از ترکمنستان وارد می‌شد و هر از چند گاهی با تهدید قطع گاز از سوی این کشور مواجه می‌شویم که امید است با بهره‌ برداری از خط لوله جدید این وابستگی پایان یابد.